کوراوغلو و کچل حمزه

کوراوغلو و کچل‌حمزه داستانی نوشته صمد بهرنگی است که در بهار ۱۳۴۷ به چاپ رسید. این داستان متاثر از داستان پهلوانی‌های آذربایجانی کوراوغلو که مربوط به دوران شاه‌عباس است به نگارش درآمده‌است. به نوشته بهرنگی:
داستان کوراوغلو و آنچه در آن بیان می‌شود تمثیل حماسی و زیبایی از مبارزات طولانی مردم با دشمنان داخلی و خارجی خویش، از قیام جلالی لر و دیگر عصیانهای زمان. در دو کلمه: قیام کوراوغلو و دسته‌اش، قیام بر ضدفئودالیسم و شیوه ارباب و رعیتی است. در عصر اختراع اسلحه آتشین در نقطه ای از آسیا، که با ورود اسلحه گرم به ایران پایان می‌یابد.

علی کیشی مهتری پیر است که برای خانی به نام حسن کار می‌کند. روزی حسن‌خان بر علی کیشی خشم می‌گیرد و او را کور می‌کند. علی کیشی با دو کره‌اسب افسانه‌ای و پسرش روشن به چنلی بئل (کمره مه آلود) که کوهستانی است سنگلاخ و صعب‌العبور با راه‌های پیچاپیچ می‌رود و آنجا مسکن می‌گزیند. پس از مرگ علی کیشی، روشن، که اکنون به کوراوغلو (کورزاد) شهرت یافته‌است سر به شورش می‌گذارد و با کمک دو اسب افسانه‌ای‌اش (قیرآت و دورآت) پیروزی‌های علیه خان‌ها به‌دست می‌آورد و پهلوانانی را به دور خود در چنلی بئل جمع می‌کند...